Bluszcz irlandzki Hedera hibernica

Bluszcz irlandzki jest zimozielonym pnączem. Jego młode pędy są długie i giętkie, ścielą się po ziemi lub wspinają na podpory za pomocą korzeni przybyszowych wyrastających po zacienionej stronie pędu. Dojrzałe pędy są wyprostowane, krótkie i sztywne i tylko one kwitną. Nie posiadają korzonków czepnych i często odstają od podpór.

Liście są ciemnozielone, skórzaste i również dwojakiego rodzaju, na pędach młodych klapowane, na pędach kwitnących - jajowate. Kwiaty są drobne, zebrane w kuliste baldachy, zielono-żółte, bluszcz kwitnie we wrześniu. Zapach jest dość intensywny i może być nieprzyjemny. Kuliste owoce dojrzewają dopiero w następnym roku po zakwitnięciu - w okolicach kwietnia.

Bluszcz to roślina mało wymagająca, ma duże zdolności adaptacyjne. Najlepiej rośnie na próchnicznych i świeżych glebach o odczynie wapiennym.

Najlepsze stanowisko dla tej rośliny to cieniste i półcieniste miejsca. Aby zakwitł, musi jednak mieć dostęp do słońca.

Nie jest w pełni odporny na mróz, nie lubi wietrznych i zimnych miejsc. Dlatego w miejscach z surowym klimatem zwykle płoży się po ziemi - marzną jego korzenie czepne.

Bluszcz to wspaniała roślina do założeń naturalistycznych. Roślina jest szczególnie przydatna tam, gdzie inne rośliny zawodzą z powodu braku światła. Pięknie prezentuje się pod koronami wysokich drzew np. w miejskich parkach czy w załomach budynków. Jest dobrą rośliną okrywową i alternatywą dla trawnika w cienistych zakątkach ogrodów. Ładnie prezentuje się wśród funkii, paproci a także bukszpanów.

Dzięki temu iż jego ciemne skórzaste liście są zimozielone, dekoruje ogrody również zimą. Pięknie wygląda posadzony przy ścianach dużych budynków. Sadźmy go po północnej stronie murów, gdzie będzie miał dobre warunki do wzrostu.