Dąb czerwony Quercus rubra

Dąb czerwony to duże, solidne i szybkorosnące drzewo dorastające do 20m wysokości i blisko 30m szerokości. Drzewo długo, bo przez 40 pierwszych lat swojego życia, posiada gładką korę pokrywającą prosty pień, nad którym góruje rozłożysta, szeroka korona.

Już w młodym wieku ten gatunek dębu zawiązuje okrągławe, czerwono-brązowe żołędzie, które szybko gubią płytkie „czapeczki”.

Spoglądając na liście dębu czerwonego, zauważyć można, że różnią się nieco od liści znanych nam "klasycznych" dębów. Ta odmiana, zamiast miękko zaokrąglonych brzegów, posiada ostre klapy, co sprawia, że gatunek ten często kojarzony jest z klonem.

Liście dębu czerwonego pięknie przebarwiają się jesienią na wyraziste czerwone i pomarańczowe kolory, od których wzięła się nazwa gatunku. Gdy opadną, lepiej je spalić, niż przeznaczyć na kompost, ponieważ posiadają dużo garbników, które nie służą innym roślinom.

Choć dąb czerwony nie jest gatunkiem rodzimym, a sprowadzonym z Ameryki Północnej, to doskonale aklimatyzuje się w naszych ogrodach – nie przemarza i nie choruje.

Jest to odmiana, która lepiej znosi zacienienie, dobrze rośnie na stanowiskach o niepełnym nasłonecznieniu (półcień), w przeciwieństwie do gatunków rodzimych.

Preferuje umiarkowanie wilgotne podłoże, ale nie straszne są mu letnie niedobory wody, dlatego spokojnie może być sadzony w ogrodach bez automatycznego nawadniania.

Roślina ma małe wymagania glebowe, choć oczywiste jest, że najlepiej rośnie na glebach żyznych i próchniczych. Dąb czerwony jest na tyle wytrzymałym gatunkiem, że z powodzeniem stosuje się do rekultywacji terenów o piaszczystym podłożu.

Dodatkowo drzewo to ze wszystkich gatunków dębu rośnie najszybciej, dlatego jest chętnie stosowane w zielenie miejskiej.

Dąb czerwony dobrze sprawdzi się w założeniach naturalistycznych posadzony w większej grupie lub jako soliter.(np. gdy w rodzinie urodzi się chłopiec, zgodnie z tradycją sadzono z tej okazji właśnie dąb).

W zielenie miejskiej dęby czerwone sadzone są często jako urozmaicenie i wypełnienie drzewostanu parkowego lub w rzędach tworzących aleje, latem zacieniające chodniki, które jesienią stają się miejscem rodzinnych wypraw po kolorowe liście i żołędzie.