Jałowce sabińskie Juniperus sabina

Jałowiec sabiński naturalnie rośnie na zboczach gór centralnej i południowej Europy. Nazwa nawiązuje do Gór Sabińskich w Apeninach (Włochy) gdzie możemy podziwiać jego liczne okazy, odgrywa tam rolę kosodrzewiny. Spotykany jest również na Krymie, Syberii i południowym Kaukazie. W naszym kraju można go spotkać w Pieninach.

Pokrojowo są to rozłożyste krzewy, lecz sporadycznie spotyka się też okazy o zwartych gałęziach. Posiadają zarówno łuski jak i igły. Gałązki z łuskami są okrągłe i bardzo cienkie. Igły krótkie i ostre najczęściej występują na zacienionych pędach w wewnętrznych partiach krzewów. Pojedyncze okazy osiągają do 2-3 m wysokości (choć najczęściej dużo mniej) oraz znaczną szerokość. W ogrodach i parkach kilka metrów a w naturalnym środowisku nawet do 20m.

Należy o tym pamiętać wybierając miejsce do sadzenia, które umożliwi im późniejszy rozwój. Pędy wyrastają pod skosem a w miarę rozrastania zaczynają się przeginać często pokładając się po ziemi a czasem nawet zakorzeniając. Powstają w ten sposób nowe rośliny.

Jałowiec sabiński podobnie jak inne jałowce jest bardzo mało wymagający, wytrzymały na mrozy i susze. Dobrze rośnie na glebach piaszczystych lub kamienistych – suchych. Lubi miejsca silnie nasłonecznione. W przeciwieństwie do innych gatunków tego rodzaju lubi gleby wapienne. Na sprzyjających stanowiskach jest bardzo ekspansywny.

Jałowiec ten dobrze sprawdza się w nasadzeniach miejskich, jest w pełni odporny na zanieczyszczenia i doskonale adaptuje się do warunków środowiska.

Umiejętnie dobrane do kompozycji wcale nie muszą być nudne i monotonne.

Gatunek (wraz z odmianami) bardzo często sadzony jest w naszym kraju. Nadaje się na stanowiska w parkach i ogrodach, zwłaszcza wśród innej roślinności iglastej. Doskonale sprawdzi się także na skarpach, skalnikach i w alpinariach, w towarzystwie wysokich traw i roślinności halnej.

Najlepiej sadzić jałowce sabińskie jednak w dużych ogrodach, gdyż rozrasta się szeroko, choć znajda się tutaj odmiany do mniejszych ogrodów. Najpopularniejsza odmiana to: 'Tamariscifolia’ –piękna stosowana jako roślina okrywowa.Posiada atrakcyjne soczyście zielone pędy i charakteryzuje się powolnym wzrostem. ‘Variegata’- odmiana niezbyt szeroka, o szarozielonych gałązkach z licznymi kremowymi przebarwieniami. Mamy też takie, które bardzo mocno rozrastają się na boki np. ‘Glauca’- szybkorosnąca odmiana o szarozielonych gałązkach.

Przycinane lub roztarte pędy wydzielają bardzo nieprzyjemny zapach pochodzący od trującego olejku eterycznego – sabinolu. Jest to bardzo charakterystyczne dla tego gatunku. Cała roślina jest silnie trująca.

Chociaż jałowce są bardzo odpornymi roślinami i rzadko atakowane są przez choroby i szkodniki to może jednak może on przenosić rdzę jałowcowo-gruszową. Jest to choroba grzybowa, która do rozwoju potrzebuje jałowca i gruszy. Dlatego przed posadzeniem zwróćmy uwagę czy w pobliżu nie ma sadów owocowych.