Jodła kaukaska Barabits Compact Abies nordmanniana Barabits Compact

Niewielkich rozmiarów jodła kaukaska, która po 10 latach osiąga zaledwie 50cm wysokości przy 100cm szerokości.

Roślina posiada zwarty, płaskokulistny pokrój (bez wyraźnego przewodnika), który budują jasnozielone, intensywnie błyszczące, miękkie igły. Są one dość krótkie, białe od spodu i sercowato wcięte na szczycie. Rosnąc, układają się w taki sposób, że odsłaniają szarobrązowe pędy rośliny.

Kolor igliwia jest zależny od poru roku, gdyż młode, wiosenne przyrosty posiadają świeży intensywny jasnozielony kolor i stopniowo ciemnieją, by zimą osiągnąć najciemniejszą barwę.

Jodły kaukaskie są wymagające pod katem potrzeb siedliskowych i temperaturowych – bez obawy mogą być uprawiane jedynie na Pomorzu Zachodnim, w pozostałych regionach wymagają osłaniania na zimę i ciepłych stanowisk.

Rosną w słońcu lub półcieniu (wtedy mają mniej zwarty pokrój), na lekko kwaśnej stale wilgotnej i żyznej glebie. Uprawie sprzyja bliskość wody, gdyż źle reagują na suche (zwłaszcza zanieczyszczone) powietrze, przez które chorują i przemarzają.

Niebezpieczne mogą być wiosenne przymrozki niszczące bezbronne młode przyrosty, które dopiero co ruszyły z wegetacją.

Podsumowując, roślina najlepiej będzie rosła w północno-zachodniej części kraju, na żyznych, wilgotnych i lekko kwaśnych glebach, w bliskim sąsiedztwie zbiornika wodnego, gdzie przez większość dnia padać będą na nią promienie słoneczne.

Iglak charakteryzuje się zwartym pokrojem, pięknie błyszczącymi w słońcu igłami, których odcień zmienia się w zależności od pory roku, dlatego jest wart naszego zachodu przy swej uprawie.

Odmianę możemy sadzić z roślinami o podobnych wymaganiach. Będę to klony palmowe, pierisy, azalie i rododendrony, bukszpany, krzewuszki (niższą 'Olympiade' czy wyższą 'Alexandra') i inne gatunki jodeł, np. prostsze w uprawie jodły kalifornijskie i koreańskie. Z traw możemy sięgnąć po miskanty i turzyce. Mogą to być też róże lub hortensje (np. krzewiasta 'Annabelle')