Świerk biały Picea glauca (Picea alba)   ·  świerk kanadyjski, świerk modry

Roślina wytwarza duże stożkowate korony, z gałęziami ułożonymi w wyraźne poziome piętra. Iglak szybko rośnie przez pierwszych 10 lat, później zwalnia nieco tempo, by w wieku 30 lat osiągnąć rozmiary wahające się pomiędzy 10–15m wysokości.

Początkowo pędy skierowane są ukośnie do góry, z czasem jednak się "prostują", rosnąc równolegle do podłoża.

Gałęzie gęsto są usiane, miękkimi – 2cm – igłami, pokrytymi woskowym nalotem, nadającym im niebieskawy czy srebrny odcień.

Drzewa wytwarzają jasnobrązowe, walcowate szyszki o długości ok. 6cm, które uwydatniają się jesienią, gdy już zdrewnieją.

Egzemplarze zacienione u nasady mogą tracić dolne gałęzie, odsłaniając pień.

Rośliny lubią stanowiska w pełnym słońcu, lecz tolerują niewielkie, parogodzinne zacienienie.

Podobnie jak świerki kłujące, tak i świerki białe nie są wybredne w stosunku do gleby, choć najpiękniej i najzdrowiej rosną na żyznych, wilgotnych glebach.

Młode rośliny z nierozwiniętym jeszcze systemem korzeniowym wymagają podlewania i stanowiska od umiarkowanie wilgotnego po wilgotne. Warto zapewnić im na starcie ziemię kompostową. Starsze drzewa posiadają silnie rozwinięty i głęboki system korzeniowy, dlatego dobrze radzą sobie na suchych i jałowych glebach.

Rośliny nie tolerują zasadowego podłoża (w przeciwieństwie np. do świerków kłujących). Najlepiej rosną na glebie o odczynie lekko kwaśnym i kwaśnym.

Drzewa są wytrzymałe na suche i zanieczyszczone miejskie powietrze, choć posadzone przy oczkach wodnych i stawach, gdzie wilgotność powietrza jest większa, intensywniej się wybarwiają na srebrno.

Duże rozmiary sprawiają, że świerka białego polecić można bardziej do parków czy np. dużych założeń ogrodowych komponowanych wokół stawu. Nad wodą dobrym towarzystwem będą cisy, choiny, wiązy, które również lubią wilgotne powietrze.