Wierzba babilońska Tortuosa Salix babylonica Tortuosa

Średniej wielkości drzewo, dorastające do 8m wysokości, które od nasady pnia po najcieńsze końce gałęzi jest finezyjnie poskręcane.

Oliwkowo-żółte pędy, stanowiące ciekawą ozdobę ogrodu zimą i na przedwiośniu, pod koniec kwietnia pokrywają się pofalowanymi, podłużnymi zielonymi listkami.

Starsze drzewa, nieformowane posiadają ładny pokrój, gdyż - jak na wierzbę przystało - dłuższe, młode pędy 'Tortuosy' uginają się ku ziemi, nadając drzewu lekko płaczący pokrój.

Roślina jest całkowicie mrozoodporna w większości części Polski. W mroźne zimy może przemarzać na wschód od Wisły, a okrywania wymaga na terenach Suwalszczyzny. Uszkadzać ją mogą zimne wiatry, dlatego powinniśmy wybierać dla niej stanowiska osłonięte od wiatru, zgłasza na zimniejszych terenach.

Roślina najchętniej i najbujniej rośnie na stanowisku słonecznym o stale, lecz umiarkowanie wilgotnym podłożu.

Jednak jak większość wierzb, tak i wierzba babilońska ‘Tortuosa’, dobrze poradzi sobie w mniej sprzyjających warunkach, jak miejskie zanieczyszczenia, znosi też lekkie zacienienie. Słabo jednak toleruje suszę.

Podobnie jest z ziemią: najlepiej roślina czuje się w glebie żyznej, ale doskonale poradzi sobie także na ciężkiej, lekkiej czy jałowej.

Jak każda wierzba, tak i ta dobrze znosi przycinanie, dlatego można swobodnie ograniczać jej rozrastanie poprzez dość drastyczne przycinanie pędów. Najczęściej nadaje się jej kształt "parasolki", by odsłonić wygięte konary i to, co może pod nimi rosnąć. Zabieg ten umożliwia również posiadanie tej rośliny osobom z małymi ogrodami.

Wcześnie ukazujące się na wiosnę młode liście na spiralnych gałęziach wykorzystywane są często w Wielkanocnych dekoracjach, a zimą - w stanie bezlistnym - do suchych kompozycji.

W ogrodzie dobrze sprawdzi się jako soliter lub nad brzegiem oczka wodnego, wtedy jednak trzeba będzie się liczyć z jesiennym wyławianie liści z wody.