Świerki białe posiadają ozdobne igły w różnych kolorach: zielonym ('Alberta Globe', 'Conica'), żółtawym ('Daisy's White) lub srebrnym (forma podstawowa, 'Sander's Blue' czy 'Echiniformis'), na jasnych kremowych pędach. Owe jasne pędy wyróżniają świerki białe na tle innych przedstawicieli gatunku. Charakterystyczne dla nich jest także to, że roztarte igły wydają ostry zapach.
Niekłopotliwe w uprawie
Świerk biały pochodzi z terenów Kanady, zarówno więc forma podstawowa jak i odmiany wykazują wysoką mrozoodporność.
Wymagania pokarmowe mają niewielkie, dobrze rosną na przeciętnych glebach, byle były one dostatecznie wilgotne. Na suchych stanowiskach są atakowane przez przędziorka i mszyce.
Ponadto podłoże powinno być kwaśne i przepuszczalne.
Zwarty stożek na wrzosowisku
Najczęściej w ogrodach przydomowych stosowane są odmiany karłowe o wrzosowatych igłach i zwartym pokroju, jak u słynnej "koniki" - świerka odmiany 'Conica'. Niski stożek stał się niemal znakiem rozpoznawczym świerka białego - zamiłowanie posiadaczy ogrodów do tej formy sprawiło, że pojawiło się dużo takich właśnie odmian w kilku kolorach i odcieniach zieleni ('Daisy's White', 'Laurin' czy 'Blue Wonder').
Warto zwrócić uwagę też na kuliste miniatury, które będą stanowiły cenne wypełnienie skalniaków czy pojemników (zieloną 'Alberta Globe' czy niebieską 'Blue Planet').
Świerkowe żywopłoty wciąż w Polsce należą do rzadkości. Oryginalne srebrzyste żywopłoty tworzy się właśnie ze świerka białego (nazywanego też świerkiem modrym), który w młodości charakteryzuje się szybkim wzrostem.
Karłowe i kolorowe odmiany to znakomite uzupełnienie wrzosowisk czy rabat w słonecznym miejscu. Niewielkie rośliny nadają się także do pojemników.
