Cięcie, Kokornak wielkolistny Aristolochia macrophylla   ·  krzew szlachecki

Pnącza tniemy w celu usunięcia chorych (1) i przemarzniętych (2) czy uszkodzonych pędów (3) oraz by ograniczyć ich nadmierny wzrost (4), która zarasta np. okno.

Cięcia sanitarne najczęściej wykonujemy wczesną wiosną, po zimie, gdy pojawią się dobrze widocznie nabrzmiałe pąki liściowe i jesteśmy w stanie poprawnie zidentyfikować suche i chore gałęzie.

Możemy również wyciąć krzyżujące się gałęzie (5) i te, które nadmiernie zarastają krzew do środka (6).

Cięcie przeprowadzamy w bezmroźny pogodny dzień czystymi naostrzonymi narzędziami. Zdrewniałe pędy o większej średnicy zalecamy smarować maścią ogrodniczą z fungicydem, by ograniczyć ryzyko infekcji.

Sposób cięcia

1. Usuwamy wszystkie chore, przemarznięte i nadmiernie wybujałe pędy.

Pędy tniemy ostrym sekatorem 0,5 - 1 cm nad dobrze rozwiniętym pąkiem bocznym. Pąk, nad którym tniemy, rozstanie pobudzony do wzrostu: da początek nowemu rozgałęzieniu. Dlatego wybieramy pąk boczny skierowany na zewnątrz krzewu, by roślina rozrastała się na zewnątrz, a nie do środka.

Ważne jest wykonanie cięcia w odpowiednim miejscu w stosunku do pąka: wspomniana wysokość cięcia (0,5-1 cm) oraz kierunek cięcia.

Cięcie wykonujemy po skosie, by ułatwić odpływanie wody z powierzchni cięcia i zmniejszyć ryzyko infekcji. Prawidłowo wykonane cięcie przedstawia na rycinie przykład A.

Przykłady B przedstawiają źle wykonane cięcie. Cięcie B3 bez skosu - "na płasko" - utrudnia szybkie wysychanie płaszczyzny cięcia.

Cięcie B2 przedstawia zły kierunek cięcia, który naraża pąk na zamieranie, ponieważ woda będzie spływać po płaszczyźnie cięcia prost na pąk.

Cięcie wykonane za wysoko (B1) prowadzi do powstawania nieestetycznych, zaschniętych kikutów, które dodatkowo mogą stać się miejscem potencjalnych infekcji. Cięcie takie grozi obumarciem pędu.

Z kolei zbyt nisko wykonane cięcie (B3) grozi uszkodzeniem pąka, który miał zostać pobudzony do wzrostu i zagęszczania rośliny.

Grubsze gałęzie tniemy na tzw. obrączkę. Metoda sprowadza się do tego, by płaszczyzna cięcia była jak najmniejsza, co ogranicza ryzyko infekcji.

Należy pamiętać, że cięcie gałęzi o średnicy większej niż 10 cm wiąże się z takim ryzykiem i możliwością "odchorowania" rośliny, powinno być więc decyzją przemyślaną. Po wykonanym zabiegu zabezpieczamy rany specjalną maścią ogrodniczą zawierającą środki grzybobójcze. Do cięcia takiego nie wystarczą sekatory oburęczne, potrzebna będzie piła ręczna, elektryczna bądź spalinowa.

By podczas cięcia nie okaleczyć drzewa i nie dopuścić do uszkodzenia pnia lub wyłamania konaru z tkanką wewnętrzną drzewa, cięcie powinno przeprowadzać się w kilku etapach.

Pierwszy etap to skrócenie gałęzi do 10-40 cm długości od pnia drzewa. Podcinamy gałąź od dołu do połowy jej grubości (1), a następnie za tym nacięciem - w nieco większej odległości od pnia drzewa niż cięcie od dołu - dokańczamy cięcie, tnąc ją od góry (2).

Dopiero skrócony pęd przycinamy na "obrączkę" (3) - w odpowiedniej odległości od pnia drzewa. Nie tniemy za blisko, ponieważ takie rany trudno się goją. Nie tniemy za daleko, zostawiając "kikut". Taki fragment gałęzi obumrze bowiem i stanie się pożywką dla patogenów. Tniemy na granicy zgrubienia zwanego "obrączką".

Brzegi cięcia wyrównujemy nożem i zabezpieczamy maścią grzybobójczą.