Kasztanowiec czerwony Aesculus carnea

Kasztanowiec czerwony to mieszaniec uzyskany w Europie, dlatego dobrze czuje się w naszym klimacie. Roślina posiada prosty gruby pień, na którym osadzona jest spora - ok. 10 -15m - korona o szerokim, piramidalnym kształcie.

Kasztanowiec zakwita w maju, produkując spore wiechy w różowym kolorze. Ten gatunek zawiązuje nieliczne, typowe dla kasztanowców owoce, w prawie bezkolcowej łupinie.

Co ciekawe, duże pięciopalczaste liście, osadzone na długim ogonku nie przebarwiają się jesienią lecz bledną i opadają zielone.

Kasztanowiec to roślina niewybredna, dobrze rośnie na każdej przepuszczalnej i przeciętnej glebie.

Preferuje gleby żyzne, szkodzi im nadmiar wilgoci i stagnująca woda. Odpowiada mu podłoże o o wyższym pH, dlatego dobrze rośnie w glebach o odczynie od obojętnego po zasadowe.

Jest to roślina światłożądna, najlepiej rośnie na stanowiskach w pełnym słońcu, ale toleruje niewielki półcień.

Kasztanowiec dodatkowo nie ma dużych wymagań wilgotnościowych, wystarczą jej gleby umiarkowanie wilgotne, doskonale radzi sobie z niedoborami wody i suszą. Nie szkodzi mu zanieczyszczone i przesuszone miejskie powietrze.

Drzewa, nawet młode, są całkowicie mrozoodporne w zdecydowanej większości kraju - wyjątek stanowią najchłodniejsze regiony takie jak Suwalszczyzna i Podhale.

Kasztanowce borykają się z uporczywym szkodnikiem jaki jest szrotówek kasztanowcowiaczek, który jednak częściej żeruje na kasztanowcu białym. By zapobiec inwazji motyla należy regularnie usuwać opadające liście, w których zimują owady oraz sprzyjać zadamawianiu się w ich koronach sikorek, będącymi naturalnym wrogiem szkodnika.

Ze względu na duże rozmiary i rozłożystą gęstą koronę kasztanowiec czerwony to raczej drzewo do dużych założeń. Roślina doskonale sprawdzi się w grupie sadzona nieregularnie w parkach lub w równej linii jako aleja czy szpaler.

Ze względu na dużą dekoracyjność, kasztanowiec czerwony może być sadzony jako okaz soliterowy.