Języcznik jak na paproć przystało jest rośliną miejsc cienistych. Charakteryzują go piękne niepodzielne skórzaste długie liście, którą są dekoracyjne także zimą.
Wygląd
Języcznik to gatunek paproci o pojedynczych językowatych liściach, którą są jego największą ozdobną: z wierzchu połyskujące i skórzaste. Na spodzie występują kupki zarodni w równoległych szeregach. Dodatkowo liście te są zimotrwałe, falowane, zaostrzone, na końcu z brunatnym ogonkiem liściowym.
Języcznik ma krótkie kłącze pokryte brązowymi łuskami.
Stanowisko i uprawa
Języcznik jest rośliną miejsc cienistych i półcienistych. Naturalnie występuje w żlebach skał, szczególnie wapiennych, tworząc w lasach naturalne "ściany wertykalne".
Jest to nasz rodzimy gatunek paproci występujący w Karpatach, Sudetach i na terenie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej, co świadczy o jego dużej mrozoodporności i zdrowiu.
Paproć preferuje wilgotne, chłodne stanowiska o przepuszczalnym, wręcz kamienistym podłożu z wysoką zawartością wapna w podłożu.
Roślina nie toleruje pełnego nasłonecznienia, za to dobrze czuje się na wschodniej wystawie, gdzie dosięga ją wczesne, delikatne jeszcze słońce lub w świetlistym cieniu, gdzie jest dużo rozproszonego światła.
Roślina może być uprawiana w domach jako roślina doniczkowa. Paproć od maja do września powinna być lekko nawożona.
Zastosowanie
Języcznik jest rośliną idealną do cienistych ogrodów w stylu naturalistycznym. Najładniej prezentuje się wśród skalistych skarp, pod koronami wysokich drzew. Nadaje się do obsadzenia ścian z kamieni bądź murków. Dekoracyjnie wygląda wśród porośniętych mchem starych pni i skał, jego błyszczące liście widoczne są z daleka i połyskują soczystą zielenią.
Warto zaopatrzyć się w taki okaz jeżeli mamy wilgotne wapienne skaliste ogrody. Możemy połączyć go z niezapominajkami, ciemiernikami, pierwiosnkami czy wilczomleczami złocistymi. Dobrze prezentuje się z funkiami, barwinkiem pospolitym a także jasnota plamistą.
Anna Noszka
