Jodła kaukaska Pendula Abies nordmanniana Pendula

Płacząca odmiana jodły kaukaskiej, która po 10 latach osiąga swoją ok. 4,5m wysokości. Rośnie wolno i tworzy wąski stożek. Pędy zwisają wzdłuż pnia, co nadaje odmianie płaczący pokrój.

Roślina posiada intensywnie zielone igły, od spody pokryte dwoma białymi paskami.

Jodły kaukaskie są wymagające pod kątem potrzeb siedliskowych i temperaturowych – bez obawy mogą być uprawiane jedynie na Pomorzu Zachodnim, w pozostałych regionach wymagają osłaniania na zimę i ciepłych stanowisk.

Rosną w słońcu lub półcieniu (wtedy mają mniej zwarty pokrój), na lekko kwaśnej stale wilgotnej i żyznej glebie. Uprawie sprzyja bliskość wody, gdyż źle reagują na suche (zwłaszcza zanieczyszczone) powietrze, przez które chorują i przemarzają.

Niebezpieczne mogą być wiosenne przymrozki niszczące bezbronne młode przyrosty, które dopiero co ruszyły z wegetacją.

Podsumowując, roślina najlepiej będzie rosła w północno-zachodniej części kraju, na żyznych, wilgotnych i lekko kwaśnych glebach, w bliskim sąsiedztwie zbiornika wodnego, gdzie przez większość dnia padać będą na nią promienie słoneczne.

Iglak ten to wyraźny - przyciągający wzrok - element pokrojowy. Można go sadzić jako soliter lub wykorzystać do tworzenia rabat z roślin mieszanych lub szpilkowych. Doskonale będzie wyglądał jako akcent na wrzosowisku, zdobiąc ogród przez cały rok.

Jodłę połączyć możemy z mało kapryśnym, wybarwiającym się na pomarańczowoczerwono berberysem Thunberga 'Powwow', płomiennie czerwoną trzmieliną oskrzydloną i intensywnie (jasno) żółtym miłorzębem dwuklapowym (niższe odmiany to 'Pendula' i 'Tit'). Stałym zielonym wypełnieniem mogą być starannie przycinane bukszpany, niskie lub kolumnowe jałowce czy gęste i zwarte sosny górskie. Sezonowymi atrakcjami stać się mogą kwitnące wiosną tulipany, królujące w czerwcu róże, letnie jeżówki i jesienne rudbekie.